Resaka, ala Tutatis!

Resaka. Biharamuna. Bestondoa. Klaboa. Guztiak batera dauzkat nik gaur. 

Izen zientifikoa: Egunis Horribilis. Lagunentzat: izorrai! Amarentzat: "atzo ere ibiliko hitzean!". Norberarentzat: putada. 

  Galoek zuten amets-gaiztoa egia bihurtu da gaur: goizean jeiki naizenean zerua buru gainera erori zait, ala Tutatis! Eskerrak edabe magikoa ere badudan: spidifena (speeda bera igual onena?!). Lehen aldiz mozkortu bainintzen atzo. Diot, Amerikalatinan. Afaria ederki joan zen: Iruñeko bikote bat, Baionako mutil bat, Bilboko neska eder bat eta ni. "Gu Euskaldunak gera, Euskal Herrikoak!" Gaur, ez dakit zer izan zen erantzule nagusia: Vasco Viejo ardoa, zerbeza, tekila, coca orriak edo Cafe Cremeak. Probatu nuen Argentinako gaua, Saltako gaua; ez dauka beste lekuetakoarekin diferentzia handiegirik. Agian jendea sueltoxeago. Edo saltaxeago.

Eta kauendio!, ez esan gezurrik, noizbait gauaren parte izan denak badaki-eta zer den hau: buruko mina, palpitazioak, izerdi hotza, nekea... Nire resakek izaten dute berezitasun bat ere: izugarrizko gogoa larrutarako, hau da, normalean baina are handiagoa. Beti kontrakorrientean. Bezperan oroitu beharrekoak biharamunean etortzen zaizkigu burura.

Resaka putada erraldoia ere bada busean zurekin eramateko. Maletan ez zait kabitu, eta neuk eraman behar izan dut soinean, bost orduko bidean, Saltatik Tilcarara. Argentina iparrean nago, Boliviarekin mugan. Hemen jendeak coca mastikatzen du matea hartu beharrean, paisaia ezin ederragoz inguratuta. Airean nabari da Pachamamaren seme-alaben lurraldea hurbil dagoela...