2011-05-15

Ez esan berari, Eduardo

"Estuve en la Isla Negra, en la casa que es, que fue, de Pablo Neruda.

Estaba prohibida la entrada. Una empalizada de madera rodeaba la casa. Allí la gente había grabado sus mensajes al poeta. No habían dejado ni un pedacito de madera sin cubrir. Todos le hablaban como si estuviera vivo. Con lápices o puntas de clavos, cada cual había encontrado su manera de decirle; gracias.

Yo también encontré, sin palabras, mi manera. Y entré sin entrar. Y en silencio estuvimos, conversando vinos el poeta y yo, calladamente hablando de mares y amares y de alguna pócima infalible contra la calvicie. Compartimos unos camarones al pil-pil y un prodigioso pastel de jaibas y otras maravillas de esas que alegran el alma y la barriga, que son como él sabe, dos nombres de la misma cosa.

Varias veces alzamos nuestros vasos de buen vino, y un viento salado nos golpeaba la cara, y todo fue una ceremonia de maldición de la dictadura, aquella lanza negra clavada en su costado, aquel dolor de la gran puta, y todo fue también una ceremonia de celebración de la vida, bella y efímera como los altares de flores y los amores de paso."

"El libro de los abrazos" - Eduardo Galeano


Izan naiz ni ere Isla Negran, Eduardo. Ni joan naizenerako, ordea, egurrezko hesolarik ez zegoen; etxea zabal-zabalik zegoen eta barrura sartu naiz. Ordainduta.

Ez dut Pablorekin solasteko aukerarik izan; jendea zebilen harat honat, turistak, eskolako umeak, jubilatu frantzesak. Bestela, esango niokeen asko gustatu zaidala bere etxea. Bere poesia baina gehiago. Agian haserrealdiren bat ere izango nuen berarekin, kuriosoa baita komunista batek honelako etxetzar bat edukitzea; eta beste bi ere bai, bata Santiagon, bestea Valparaison.

Ba al dakizu, Eduardo, Pablo penaz hil zela? Penaz hil zen, bai, Pinochetek estatu golpea jo eta handik pare bat astera. Bere lagun Salvadorri deitu zion estatu golpearen aurretik, hemendik bertatik, presentimentu txar bat zeukala eta. Penaz hil zen bere lagun Salvadorrek bere buruaz beste egin zuelako; penaz, bere lagun asko atxilo eraman, torturatu eta hil zituztelako.

Ikusi dut Pablok bere lerrorik ederrenak idatzi zituen idaz-mahaia, Eduardo. Ikusi dut kozinatzen zuen sukaldea, lo egiten zuen ohea eta baita kaka egiten zuen komuna ere. Imajinatu dut Pablo mahaiean idazten, kozinatzen eta baita komuneko tazan jezarrita ere.

Ez berari esan, baina nik zu askoz gustokoago zaitut, Eduardo, eta laister besarkatuko dudan lagun batek ere bai, hala zaitu. Poesia kalean egiten baita; zuk bezala, adiskide Sabato, Bukowski eta Nicanor Parrak bezala. Poesia ez baita kokteletan diplomatikoekin idazten. Baina ez esan berari, ez zaio gustatuko eta. 

1 comentario:

  1. eta noizko hire kale-poesia?
    ez ote duk horri ixkina digitalen batean azalduko?

    ResponderEliminar