Mani eskukada bat eskeini genion haur bati Humahuaca-ko bus geltokian geundela, Bolibiarako busaren zain; nola izena zuen galdetuta, "- Manolito!" erantzun zigun harrotasun handiz, kakahueteari azala kentzen zion bitartean. Trukean muxu bana eta bera baina handiagoko txupa-txusaren txupada eman zizkigun. Amistate handi baten hasiera izan zen; ez da egunero urte t´erdiko adiskide batekin bus geltokian jolasteko aukerarik izaten.
Manolitori ez nion kontatu berarekin jolasean ari nintzen bitartean nire ilobekin ere aritu nintzela. Begiak zituen marrubizkoak Manolitok, ez txupa-txusa.
Manolitok ez du jakingo bere izen bera duen lagun-min bat ere badudala. Mololo dauka ezizena, zerbeza batzuk edanda bagaude Manolo deitzen diogu baina Imanol dauka ponteko graziya. Garrantzitsuena: marrubizko begirada duela munduari so egiterakoan.
Geltokian geratu zen Manolito, eta gu Bolibiara etorri ginen eskuarekin agur-agur egiten geniola. Tupizara. Ospitale ona duen herri zoragarria. Nik Pio XII.a, Pio Baroja eta hontzaren txisteko PIO-PIO-PIO ezagunak nituen, baina ez piodermitisa. Eskuineko hatz lodian infekzioa hasi eta azalean zehar hedatu zait. Esaten nion nik hatz lodiari ipuinean hainbeste ez jateko baina kia!, kasurik ez. Jarri didate tratamentua eta hasi zait sendatzen. Topa Bolibiako medikuen alde!
No hay comentarios:
Publicar un comentario