Alberto

Alberto zuen izena, eta tipo ona zen. Hasieratik hartu genion halako aire misteriotsu bat, nobeletako pertsonaia baten traza. Denborak erakutsi zigun baietz, pertsona eta pertsonaia zela.

Gaua busean igarota, nekatuta iritxi ginen Peruko azken herrira, Tacnara. Motxila handiak bizkarrean, kalez-kale ibili ginen ostatu merkeenaren bila, ohi bezala. Eta ohi bezala, ostatu zahar eta kutreenera sartu ginen. Han zegoen bera sofan jezarrita, zigarroa ahoan. Eta ohi bezala, hasi ginen "Euskaldunak Munduan" bataiatu dugun azalpen soziopolitikoa ematen, zigarroa ahoan. Baina ohi ez bezala, pare bat kalada nahikoa izan ziren Albertok Euskal Herriari buruz asko zekiela konturatzeko. Elkarrizketa gehiegi luzatu gabe logelara erretiratu ginen, behingoz deskansatzera.

Gorputzaren behar fisiologiko gehientsuenak aseta, eskaileran behera gentozen kontu-kontari. Setazko zapi gorria lepoan, bibote eta perilla, lisatutako koloredun kamisa galtzen kanpotik zuela, han zegoen Alberto, zigarroa eskuan, beste mundu eta garai bateko dandya bailitzan. Ez genuen hitz askoren beharrik izan gertuko taberna batera trago bat hartzera joateko. Eta bi. Eta hiru. Kontalari ona zen Alberto; gure jakinminak eta ardoak lagunduta, azkar jakin genuen urte askoan Parisen bizi izan zela, Peruko diktadurari ihesi; han hasi ginen ulertzen setazko zapi gorria eta misteriotsu aire hura...

Eta lau eta bost nahikoa izan ziren Amerika Latinari, Euskal Herriari, nazio txikiei, sozialismoari eta existentziari hautsak kentzeko. Gaiztakeriaren bat egin duen haurraren begiratua zeukan, esaten duena baina gehiago dakienaren irri hasiera. Tabako gabe geratu ginenean erabaki genuen hostelera itzultzea; han bizi zen Alberto hirurogeita piko urterekin, berak zioen gisan existentzia ahalik eta modu xamurrenean eraman nahian, kolorea aspaldi galdu zuten horma xahar haien artean, bakarrik, esperando bere hitzetan.

Ez genion galdera gehiago egin.