Balerionea

Ezagutu genuen guk Alegin lehengo munduko toki ikaragarri bat, lehengo munduaren azken aztarna: Balerionea. Bi motibok itxi zuten bodega ilun eta misteriotsu hura: Kalegora peatonalizatzeak, eta zaharren ultzerek.

Han elkartzen ziren herriko ardozaleak egunero, ardoa edan, gazta zaharra jan eta kontuak esateko, hurrenkera horretan. Ni, haurra nintzela, garrafoia hartu bizikletan eta han sartzen nintzen ardo ozpindu usaia herri guztira zabaltzen zuen zulo hartara. Begiak zabal-zabalik begiratzen nien zurrutero eta moxkorrei, eta harriduraz entzuten nituen kontu eta istorio zaharrak. Gerora ulertu nuen han zegoela benetako mundua eta jakintza; han zebiltzala airean munduaren Egiak eta Gezurrak. Oraindik ere, handik igarotzen naizenean, ardo ozpindu usaia nabaritzen dut airean, lehengo mendeko haize bolada batek ekarri bailuen...  

Ni ere banaiz tipo bat zurruteroa, dezente. Normala da aurrekari hoiekin; gustatzen zait erronda eta parranda, kantua eta bertsoa. Putada da, bastantekoa, bai Bolivian eta bai Perun jendeak eserita edaten duela. Eta niri edatea asko gustatzen zait, eta asko edatea ere bai, baina zutik. Eserita bazaude zure albokoekin eta parekoarekin hitz egiten duzu, harremana lineala da. Zutik gauzak nahasi egiten dira: hara eta hona zabiltza, honekin eta harekin hitz egiten duzu... Handiagoa da interakzioa.

Orain gutxi, eserita eta zutik, bietara edan genuen "Vista Alegre" ardotegian. Hainbeste denbora edan gabe egonda, ahaztua genuen ardoa burura igotzen dela. Eta ederki pasa genuen: reserva bat eskuan, Balerionearekin oroitu nintzen (ez bertako ardoarekin), Zarautzen Vista Alegren bizi diren lagun-minekin eta ttikiarekin, kuadrillakoekin eta zuek guztiokin orohar.

Topa, gure alde!