2011-04-30

Egunak izerdi usaiez igarotzen genitueneko melankoliaz

Ez genion galdera gehiago egin.

Goizean, Txilerantza abiatu aurretik gu despeditzera etorri da Alberto; kafea hartu dugu eta azken kontu saioa eta zigarro trukea egin. Penaz agurtu dugu adiskidea. Peruk utzi digun azken adiskidea.

Peru eta Txile arteko mugan poliziek baratxuriak, bi tipula eta platanoak konfiskatu dizkigute; poltsa bete coca hosto ez. Jendea baratxuria janda kolokatuko da Txilen...

Sua eskatzera etorri zaigu Alberto, poliziek gure maletak miatzen dituzten bitarten. Patuaren bitxikeriak. Alberto bat agurtu orduko beste bat ezagutu dugu. Pertsonajea hau ere. Peruarra hau ere. Iheslaria. Eta hirurogeita hamarren bat urte. Patua. Azalpen soziopolitikotan aurrekoan baina gehiago luzatu gara, baina ez sobera. Txilera iritxi orduko lagun baten ostatura eraman gaitu, eta afaltzera ondoren. Hogeita hamar urte baina gehiago daramatza Txilen; asko lagundu digu. Txilek utzi digun lehen adiskidea.

Bolivian eta Perun ia urte erdia igarota, arraroa izan da geure buruak Txilen ikustea. Itzuli gara errepide asfaltatuetara; ura iturritik edaten dugu eta ia egunero ur beroarekin dutxatzen gara. Badaude zentro komertzialak eta zinemak. Badago Barca - Real Madrid. Aurrerabidean doan herria. Gure atzera kontaketa hastearekin bat pauso bat atzera eman dugunaren sentsazioa dugu, ordea. Mundu eder bat eskuartetik kendu digutenarena, nola haurrari goxokia ahotik. Inzibilizaziora itzultzearena, egunak izerdi usaiez pasatzen genitueneko melankoliaz.

No hay comentarios:

Publicar un comentario