Zanganeoan

Gauza ederra da potrozgora etzanda egotea; lasai, kezkarik gabe, ezer pentsatu gabe, out. Egote hutsaren plazeragatik soilik, sekula potrozgora egon ez denak ez daki zer den bizitza; gutxienez ez daki bizitzen.

Zanganeoan igaro ditugu hiruzpalau egun: lo egin eguerdirarte, Pazifikoak orkatilak zipriztintzen dizkigula hondartzan paseatu, irakurri, jan... Garagardo frexko-frexko batekin eta purutxo batekin egunari ilunabar izena hartzen laguntzea bezalako plazer gutxi da munduan. Ondoren horri arrain arrantzatu berria parrillan, abesti zaharrak eta arrantzale are zaharragoen kontuak erantsiz gero, zuek esango didazue zer egiten duzuen fabrikan lanean.

Udazken haserako eguzkiaren goxotasunak ematen duen sosegu horrekin, erabaki dut handitan Kontenplalaria izango naizela, maiuskulaz. Bizitza kontenplatuko dut; noski, maiuskulaz Bizitza ere. Paseo luzeak emango ditut masustak janez bide alboko sasitik; ilobak denik eta ardorik onenera gonbidatuko ditut tabernan; habanoak erreko ditut bata bestearen atzetik, eztarria urratu arte; Adolfo Aristarainen filmak ikusiz joango zaizkit arratsak; eta bakardadeak estuegi hartzen nauenean, larrua joko dizut; gaur goxo, basati bihar. 

Bitartean, jolasean jarraitu nahi nuke bizitzarekin. Bizitza jolasa dela erakutsi baitidate bidaiek eta biajeek, eta ez jokoa.